mediamiek_04 de catacomben van de ziel

Buiten stort de regen. in de patio proberen de kikkertjes tegen de betonnen wand naar boven te klimmen. Zal ik ze redden? ze vangen en in de tuin loslaten. Willen ze gered worden. Als ik ze in de tuin loslaat worden ze misschien opgegeten door een ander dier. Ik vind het grappig. ik heb mijn eigen reptielenzoo. En ik hoef er niets voor te doen. De natuur regelt het. er zitten spinnen  en hagedisjes en soms een muis. Vallen ze door het rooster? Ik heb geen idee.

ik hoor de pomp die het water naar de riolering zuigt. Ik hoor het ruisen van de regen. de deur naar buiten staat open..een koele stroom aait mijn blote linkerlichaamshelft. De vogels klinken anders. ‘Geniet je ook zo van dit badje’ zegt de een tegen de ander. het antwoord blijft even uit. Moeder vogel is druk met de kleintjes die regen nog niet kennen. ze spetteren in plasjes en slaan met hun vleugeltjes.

Elke ochtend trek ik een tarot kaart en een engelenkaart van internet. De engelenkaart van vandaag is Omega wat betekent: mijn dromen komen uit mits ik daarvoor kies

opnieuw hoor ik de pomp het water wegzuigen. zó hard regent het.

Mijn droom uit laten komen is een keuze. Mijn droom is kennis delen. Niet boekenkennis. Die staat in bestaande boeken. Mijn levenskennis. negatieve ervaringen omzetten naar iets positiefs. Negativiteit transformeren in positiviteit. kán dat. kan wat me pijn doet als ik eraan denk een geschenk blijken als ik er op een andere manier naar kijk

Anderhalf jaar geleden stierf mijn vader. Op een paar dagen na was hij 93 jaar jong. Jong, want hij voelde zich jong. Zijn lichaam was op. zijn geest was moe. zijn ziel was jong. 

Anderhalve maand ná zijn dood kwam ik van het ene op het andere moment nagenoeg zonder werk. Met financiële gevolgen. Geen werk, geen inkomsten. Vaste hoge lasten. Ik leefde van maand tot maand, van dag tot dag. Als ik het vandaag goed heb waarom dan morgen niet. Ik ging kijken naar het programma: dit is mijn toekomst. schreef me in voor de cursus autobiografisch schrijven en ergens, na ongeveer een jaar, besefte ik: wat doe ik met de rest van mijn leven. Stel ik word zo oud als mijn vader dan heb ik nog 30 jaar te gaan! Ik dacht 30 jaar terug. Als in een film kwamen scènes langs van wat er allemaal is gebeurd, van wat ik allemaal heb ondernomen. Zo spannend, zo boeiend. Al die jaren benutte ik de kansen die op mijn weg kwamen. Actie. Dus nú weer, dacht ik: actie. Maar wat?

Het schrijven ordent mijn gedachten en emoties. Tegelijk met het opruimen van mijn huis begon ik met het opruimen van mijn innerlijke ik. oma-Anna, mijn lievelings oma, die altijd bij me is, ze staat aan het eind van een lichtgevende tunnel in een stralend licht, alsof ze op mij wacht, zei altijd: alles is ergens goed voor!

Waarom wil ik mijn levens kennis delen? Ik maak mezelf kwetsbaar. Wat denkt de ander die dit leest, of een filmpje ziet, of een schilderij dat ik heb gemaakt. Schijterd!! zeg ik tegen mezelf. Het zal je een worst wezen wat een ander vindt. En om met Bert Back te spreken: kijk eens wat je allemaal hebt overleefd! Het is heel bijzonder dit. Geniet!!

dát is het. Ik hoef niet meer te leren op school, ik hoef niet meer te voldoen aan kwaliteitseisen ik hoef niet in computerprogramma’s en databases gegevens van cliënten in te vullen die gedeeld dienen te worden met artsen en collega paramedici zodat iedereen, de medische wereld, vanachter het bureau in één oogopslag op de hoogte is van hoe het met de cliënt/patiënt gaat. Dat is een groot voorrecht, dat dát niet meer hoeft. Nu ben ik volledig vrij mijn ervaringen te delen, en niet alleen vrij, ik heb ook alle tijd, alle tijd van de wereld. het leven zelf. 

Hoe beter ik mezelf begrijp des te beter begrijp ik de ander. Want net als twee klaprozen die sprekend op elkaar lijken lijken mensen sprekend op elkaar. de buitenkant en de binnenkant. De catacomben van de ziel.